Translate

piątek, 17 kwietnia 2015

ULUBIONA KORONKA SIATKOWA


Witajcie!

Dziś troszkę napiszę  o bardzo rzadkiej technice koronkarskiej. Post powstał z myślą o wielu osobach , które ślą do mnie maile w sprawie tej fascynującej sztuki. No cóż chciałabym być w tym mistrzynią , a dopiero postawiłam kilka małych kroków , a ten chyba jest najmniejszy w moim mniemaniu.


Zatem co to jest koronka siatkowa , czyli troszkę historii.
Robótki siatkowe nazywane są  filetami. Wykonywanie filetów polega na wiązaniu stale tego samego węzełka z jednej nici, włókna albo sznureczka, dzięki czemu tworzy się sieć.
Wyżej wymieniona technika jest techniką dawną, rozwojowo zaliczamy je razem z dzierganiem do wiązania kitek [tzw. chwastów-przyp. tłumaczki] i frędzli. Nierzadko była znajdywana przez archeologów. Na przykład z krajów północnych, z terenów dzisiejszej Danii pochodzę znane kobiece woalki charakteryzujące się rzadkim ściegiem. Wykopaliska z okresu Rzeszy Wielkomorawskiej z IX wieku naszej ery potwierdzają również użycie sieci do łowienia ryb, sama sieć jednak nie zachowała się.
Nic więcej nie udało mi się znaleźć w necie na ten temat.


Moje spostrzeżenia. 
Technika zarówno damska jak i męska. Kobietki jak wiadomo osóbki delikatne i wrażliwe wytwarzały firanki , ozdoby i koronki , a faceci sieci na ryby. Tak nie mylicie się , to ta sama technika splotu. Ciekawe czy znacie jakąś ciekawszą technikę rękodzieła , która połączyła Wenus i Marsa . 


Jak pisałam mistrzynią nie jestem i nie będę , moja koronka raczkuje , ale staram się rozwijać. Może kiedyś zdobędę się na jedyny tak profesjonalny kurs , który można znaleźć  klikając w ten link




A co tu widać na fotkach? Kolejny igielnik , tym razem bardziej okazały , jeśli chodzi o rozmiar , od poprzedniego. Potrzebowałam takiego wielkiego. Gdy szyję np. patchwork to zawsze igły latają mi po stole. Od tej chwili już tak nie będzie.
 

Jak jest zrobiony. No niby normalnie , ale są pewne niespodzianki , których nie widać na fotkach. 
Po pierwsze bazą jest dolna poduszeczka . Jej wymiary są nieco większe od poduszeczki górnej. Wypełnienie środka  stanowi gruboziarnista sól . Dlaczego tak . Już piszę. Chodzi przede wszystkim o wagę igielnika. By był stabilny i nie przesuwał się nieproszony po stole podczas pracy , potrzebował solidnego obciążenia. Sól sprawdza się tu idealnie. By się nie przesypywała pomiędzy wątkiem a osnową ( nitkami ) użyłam grubej morskiej soli.
Po drugie  pod koronką znajduje się dodatkowa warstwa lnu , by biała koronka miała tło , by nie wystawało wypełnienie , by było pięknie.
Po trzecie pomiędzy poduszkami umarszczyłam bawełnianą taśmę , by całość miała romantyczny charakter.
I na koniec dodam , że poduszki są trwale złączone ze sobą klejem do tkanin. Innej opcji ze zszywaniem nie było. Ta zapewniła mi równomierne ułożenie i odstęp między poduszeczkami.

Kto ma ochotę spróbować tej uroczej techniki , to zachęcam do minimalizmu tak jak to widać u mnie. Pomalutku , powolutku a skutecznie. 

Pozdrawiam wszystkich Joanna


20 komentarzy:

  1. Prześliczna koronka , igielnik wygląda jak małe dzieło sztuki :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Perfekcja w każdym calu. Igielnik jest zachwycający!!! Wspaniały pomysł by był bardziej stabilny.

    OdpowiedzUsuń
  3. Cudowna ta koronka i bardzo mnie zaciekawilas ta metoda... A igielnik super! Sama ostatnio chcialam zrobic taki z obciazeniem. Pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń
  4. Igielnik jest fantastyczny, talencik w rączkach się ma...pozdrowienia!

    OdpowiedzUsuń
  5. Śliczny igielnik:)
    Tez próbowałam filetu. Chodziłam na kurs na którym uczyłam się najpierw robić siatkę...i to już było wyzwaniem a potem próbowałam haftu. To wszystko pod okiem mistrzyni tej techniki Pani Stefanii. Chciałabym teraz spróbować zrobić coś sama ale na razie nie mam ramy na której naciąga się siatkę. Bardzo mi się ta technika podoba. Na blogu mam kilka zdjęć ze spotkań" z filetem" :)
    Pozdrawiam
    Małgosia

    OdpowiedzUsuń
  6. Czapki z głów normalnie :)

    OdpowiedzUsuń
  7. Prześliczne, delikatne i romantyczne prace. Bardzo podziwiam :)
    Pozdrawiam cieplutko, Agness:)

    OdpowiedzUsuń
  8. Cudeńko - serce boli utykać szpilki w takim igielniku. Koronka ... bajeczna. Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  9. przepiekne,pozdrawiam serdecznie irena

    OdpowiedzUsuń
  10. Koronka jest śliczna, bardzo mi się podoba w twoim wykonaniu:)

    OdpowiedzUsuń
  11. Ależ śliczny, delikatny igielnik. Uwielbiam takie klimaty. Pozdrawiam serdecznie :)

    OdpowiedzUsuń
  12. W bibliotece w naszej szkole jest książka, bardzo stara. Tak ją przeglądam i na razie odkładam, ale w planach mam naukę. Kiedyś kobietka, która robiła te koronki do Cepelii zrobiła mi przyśpieszony kursik, ale jakoś niewiele zapamiętałam.

    OdpowiedzUsuń
  13. O, jak fajnie, że ktoś dłubie filety. ;p Jak mówi moja instruktorka za 60 lat osiągniemy mistrzostwo w tej dziedzinie. :)

    OdpowiedzUsuń
  14. O, jak fajnie, że ktoś dłubie filety. ;p Jak mówi moja instruktorka za 60 lat osiągniemy mistrzostwo w tej dziedzinie. :)

    OdpowiedzUsuń
  15. Śliczny igielnik a koronka cudna:) Jeszcze nie próbowałam tej techniki, ale wygląda na niesamowicie pracochłonną i trudną. Może kiedyś się ośmielę, ponieważ prezentuje się niesamowicie:)
    Pozdrawiam:)

    OdpowiedzUsuń
  16. Piękny igielnik ! Cieszę się, że tu trafiłam. Serdecznie pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń