SERCE UKRYTE W PATCHWORKU

Witajcie!

Moje serce było i jest ukryte w patchworku. Od dzisiaj na zawsze. Co ja do tej pory robiłam , że nie zabierałam się za tak fascynującą technikę ekologiczną. No cóż , bałam  się  tego projektu i zbierałam materiały. Wszystko okazało się jednak nie takie trudne , jak na początku zakładałam. Pomyślałam sobie , że wreszcie nadszedł czas , by uporządkować wszystkie moje szmatki , które kupowałam i zbierałam w różnych napotkanych pewexach. Muszę wam to napisać , koniecznie. Materiały pochodzą wyłącznie ze sklepów z drugiej ręki. Są to bawełniane poszewki , poduszki , inlety i inne obrusy , którym dałam drugie życie i to jakie!

Postanowiłam nie generować kosztów i nie kupować do mojej pierwszej takiej ogromniej pracy nowych tkanin na allegro i w innych miejscach , tylko uszyć z tego co mam w domu. To był najlepszy pomysł , a że uwielbiam biel , błękity i inne niebieskości , to powstał taki oto patchwork. Prawdziwy , szyty ręcznie , na maszynie oczywiście. Wymiary to : długość 206 cm i szerokość 126 cm.

Na początku przygotowałam sobie kwadraty o bokach 21 cm , a było ich 60 , po 6 z każdego materiału. Kroiłam dokładnie 2 h , a że materiały były różnej gramatury , szło mi czasem łatwiej , czasem trudniej. Koniec końców wszystkie i tak były podobne , więc nie miałam obaw i przystąpiłam do zszywania kawałków. Robiłam to według określonego schematu , by identyczne materiały nigdy się nie spotkały. Zszywałam zatem po 10 kwadratów w jeden 2 m pas , a potem w kolejnym rzędzie opuszczałam pierwsze dwa kolory , by dodać je na końcu. Taki schemat sobie wymyśliłam i udało się. Kiedy miałam już 6 długich pasów , to zabrałam się za rozprasowywanie szwów i zszycie wszystkiego razem. Zajęło mi to kolejne 3h.

Później umyłam dokładnie podłogę w mojej pracowni i na podłodze zkanapkowałam patchwork przy pomocy igły , nitki i ściegu o nazwie fastryga. Brzmi strasznie , ale to była super zabawa. Za spód posłużyła mi stara poszewka atłasowa ze wzorem konwalii.( poszewka jest cała w kolorze bieli z wrabianym wzorem bukiecików konwalii ). A po między prawą i lewą stroną kołderki ułożyłam ocieplinę o gramaturze 100. Tylko taką dostałam w moim bławatnym sklepie.

Szycie i kanapkowanie tak wielkiej płachty zajęło mi aż 2 h i zmęczyłam się ogromnie , ale jaki miałam przy tym ubaw , to tylko ja wiem. W mojej pracowni panował jednak nadal porządek , gdyż taka praca , jest bardzo czyściutka i nie wymaga wielu sprzętów. Troszkę nici , nożyczki i igła.
Kiedy już wszystko było przygotowane do szycia , obleciał mnie strach i wiele wątpliwości. Jak to wszystko zmieści się pod moją maszyną. Wiedziałam jedno , zaczynam pikowanie od środka , więc boki zwinęłam w rulony i przytrzymałam je opaskami do włosów moich córek , by się nie rozkręcały. Polak potrafi ! Spełniło to doskonale swoją rolę. Na początku miałam pomysł , by pikować według fantazyjnego wzoru , ale gdy wycięłam już szablon , to opamiętałam się w porę i nie narobiłam sobie niepotrzebnego prucia. Postanowiłam przeszywać wszystko w poprzek kwadratów i teraz wydaje mi się , że to był najlepszy mój ruch. Szycie zajęło mi kolejne 3 h. A tak cieszyłam się z efektu pracy , że zaraz rozłożyłam sobie kołderkę na moim bieluśkim łóżku i podziwiałam do wieczora , choć nie miała jeszcze wykończenia po bokach i ocieplina wystawała z każdej strony.

Myślę , że pikowanie kwadratów w poprzek idealnie pasuje jak na pierwszy raz i wyszło super , co możecie zobaczyć na fotce poniżej . Nie malowałam sobie kresek na materiale , szyłam na oko i o dziwo , wyszło równiuteńko. To zasługa dokładnego zszywania wszystkich kwadratów i oczywiście mojej wprawnej ręki. Jak pomyślę sobie , co było na początku mojego szycia , to myślę , że nie dałabym rady. Trzeba troszkę się wyrobić w tym temacie , by uszyć sobie coś takiego. Przynajmniej ja musiałam poćwiczyć na mniejszych rzeczach.

Kiedy patchwork dostał ode mnie brzegi , co trwało też ok 2 h , to mogłam już go obfotografować w pełnej gotowości. Wygląda przepięknie , i choć się troszkę chwalę , to pasuje i na biały wiklinowy fotel i na metalowe łóżko i na chłodne zimowe wieczory i na opalanie na trawie i wszystkim się w domu bardzo spodobał. Mężowi , gdy zniknęło kupa materiałów , córkom by powylegiwać się na nim i pod nim i mnie do mojej pracowni .
To nie ostatni patchwork , który wyszedł z pod mojej igły dzięki wskazówkom Renaty z bloga  www.alizee-domalizee.blogspot.com , której serdecznie dziękuję za pomoc w realizacji tego projektu.  Renato możesz być ze mnie dumna!
Jestem jeszcze początkującą patchworkerką , ale służę pomocą i radą w tym temacie.
Joanna